خیال خام

از متن کتاب:
آخ که هیچ عطری به اندازه خاک باران خورده مرا مدهوش نمی کند. بهترین حالت وقتی است که دقایقی بعد از سپیده صبح، در هوای آزاد باشی و شاهد ریزش نخستین قطرات باران. هیچ حسی دل انگیزتر و لطیف تر از این نیست. علی الخصوص در فصل بهار که به محض بیدار شدن به حیاط خانه مان می روم. زیر طاق پیچک های یاس امین الدوله می ایستم و تمام وجودم را مملو از عطرشان می سازم. در این میان چهره خواب آلودم با دانه های ریز باران بهاری شسته و پاک می شود. دستم را میان گیسوان پریشان یاس می برم. با نوازش گلهای سپید و طلایی، دستم بوی عطر می گیرد. طبق عادتی دیرینه، چندتایشان را با دقت می چینم و شهد انتهایشان را می نوشم.
عاشق طبیعتم. دلم میخواهد ساعتها در دامان طبیعت به حال خود رها باشم. بسکه از آدم ها و تحملشان خسته ام. بسکه من یک جورم و اطرافیانم جور دیگر.
من از تبار همانهایی هستم که برای زندگی و خواسته هایشان می جنگند. همان هایی که از موقعیتشان راضی نیستند و به هر دری میزنند برای خلاصی. همان هایی که قانع نیستند و دلشان میخواهد، آنطور که دوست دارند زندگی کنند. خسته می شوم، اما گاهی می ارزد...